Część telewizyjna

Kaylee usiadła na jednej z poduch, rozglądając się na lewo i prawo w poszukiwaniu opiekunów. Panna Milligan siedziała jednak w kącie, oparta o ramię, pochrapując cicho (zapewne była na kacu, jak większość wychowawców, po skonfiskowaniu rosyjskiej wódki jednemu z wychowanków), a pan Thompson udawał, że czyta Forbsa, tak naprawdę przeglądając azjatyckiego playboya. Wiedząc, że nie jest obserwowana, wyjęła komórkę z kieszeni i odpisała na SMS kuzynki.

- Komórka, muminku, komórka w naszym ciemnogrodzie? - zagadnęła Frieda, przysiadając się do koleżanki. Nie ściszyła głosu, chociaż doskonale widziała opiekunów siedzących nieopodal. Nadstawiają pewnie uszu, muminy przebrzydłe, sprzedają nasze mięso dyrektorowi, pomyślała. Od czasu do czasu nachodziły ją ciemne myśli, które trawiła w dzień i po zmierzchu. Ostatniej nocy znowu źle spała, zasypiała na pięć minut, budziła się zlana potem, a potem długie wypatrywała w ciemności strachów, gotowych pożreć ją w całości. Najgorsze były jednak nie sny lub ich brak, nie strach, ale ta bawełniana piżama, podarowana jej przez psychologa. Okrywała ją jak całun szczelnie i trupio w zamyśle, więziła oddech w płucach, podniecenie pomiędzy nogami, myśl przy sklepieniu czaszki. A tylko wolności pragnęła, tylko tego. Gołej skóry pod gołym niebem.
I jeszcze Kaylee ze swoją komórką, pisze do kogoś, pisze jakby miała coś do powiedzenia. Friefa nie zwykła okazywać łaski blondynkom. Zwłaszcza w czasach, gdy tak trudno było o sen.

Spiorunowała ją spojrzeniem, chowając naprędce telefon do kieszeni i spoglądając na nauczycieli.
- Dzięki - syknęła, wydymając usta. - Jak mi ją odbiorą, będzie nieciekawie. Nie dowiem się już nawet, jak tam przygotowania do ślubu mojej wielmożnej matuchny.
Wstała z poduszki, otrzepując spodnie i wzdychając. W sumie gówno ją obchodziła ceremonia ślubu, ale chciała wiedzieć, jak długo jej mama będzie udawać świętą dziewicę. Zerknęła na Friedę, już otwierając usta, by rzucić kolejny kąśliwy komentarz, kiedy zobaczyła cienie pod oczami koleżanki.
- Znów nie spałaś?

- To było coś więcej niż nie sen - westchnęła. - Ta cisza jest nie do zniesienia. Nawet jak słucham muzyki to ją czuję. I jeszcze jest tak gorąco, a jak się rozbiorę to pewnie znowu przyleci ta... ta... - Mówiąc to wskazała głową na pochrapującą kobietę w kącie.
- Mówię ci, oni chyba wyczuwają goliznę na kilometr. Pewnie jak śpią to włącza im się we śnie lampka - allo, allo, Frieda ma o jedną część garderoby mniej na sobie. Leć z bawełnianą szmatą, ku obronie moralności i pokoju na świecie.
Dziewczyna znowu się rozgadała, nie zważając na nic. Niektórzy z obecnych w pokoju uczniów wydawała się lekko przekrzywiać głowę, jakby łapali jej słowa, ale wstydzili się po prostu przysiąść do niej i słuchać.
- Nie wiem co robić, muminku.

- Ale z czym? Tym snem? - Westchnęła. - Czy może z... nagością?
Nie pochwalała zapału współlokatorki do negliżu, jednak nie mogła jej też tego zabronić. Jeśli tak czuła się najlepiej...? Nie, to wciąż było dziwne. Nawet bardziej niż dziwne. Ale chyba na równi z innymi przypadłościami zgromadzonymi w tej sali. A ich psycholog pewnie tylko po cichu pochlebiał jej zapał do ekscentrycznych spotkań Jak-Pan-Bóg-Stworzył na łonie natury.
- W sumie... Czy ty nazywasz mnie muminkiem, bo... one chodziły nagie?

Frieda zaśmiała się.
- Nie wiem co zrobić dzisiaj wieczorem! - Nie miała żadnych planów, nie było nikogo kto chciałby z nią spędzić chwilę. Podobno mieli dużo zadane. Dużo zadane, pewnie z jeździectwa, pomyślała. Nienawidziła koni i ludzi, którzy łamali im kręgosłupy. Ostatnio wszyscy chodzili zajęci albo zapraszali ją do siebie już po wprowadzeniu całej wódki w krwiobieg.
- Muminki były grube, muminku, po prostu - odpowiedziała, po czym strzepnęła niewidzialny paproch z kołnierzyka swojej koszuli. Wyraz jej twarzy pozostał niezmieniony i nie dawała po sobie poznać, ale z niecierpliwością oczekiwała reakcji Kaylee. Mogło z tego wyniknąć coś zabawnego.

Aż ją zatkało. Nabrała powietrza w płuca, otworzyła usta, ale... słowa zamarły jej w gardle. Nie wiedziała jak zareagować, co powiedzieć. Powiedzenie, że była zaskoczona, to za mało. Stwierdzenie to powaliło ją na kolana.
- G-grube?! C-czy ja... jestem... gruba?! - Z trwogą w oczach zaczęła szukać lustra. Jakiejś odbijającej tafli, w której mogłaby się przejrzeć. Zwierciadła. Czegokolwiek. Nic jednak nie chciało odbić jej osoby, dać wiarygodnej relacji. - O Boże! - zakrzyknęła, opadając na kolana i przeczesując włosy.
Z jednej strony pragnęła podejść do lustra i wypowiedzieć słowa "Lustereczko, lustereczko powiedz przecie, czy jestem najgrubszą osobą na świecie?", z drugiej bała się odkrycia prawdy. To fakt, że ostatnio sobie pofolgowała i wcinała trochę czekolady... Ale czy od razu skreślało to u niej wagę prawidłową?!

- Ten dramat, pewnie ważysz z pięćdziesiąt kilo, dramat, dramat! - powtarzała Frieda, żeby zrównać się poziomem z Kaylee. - Na twoim miejscu odstawiłabym gluten, wodę i powietrze. Wszystko niezdrowe i tuczy!
Koleżanka bawiła ją jak nigdy, jednak czy nie posunęła się za daleko? Czy nie powinna dążyć do... O czym to mówił jej psycholog? Hmm, zastanawiała się. Zapisała to chyba na którejś ze stron "Poradnika jak żyć z ciężarem własnego piękna" autorstwa niejakiej Adory Cain. Za nic nie mogła sobie przypomnieć.

Mózg Kaylee racjonalnie analizował słowa Friedy. Na słowa "dramat, dramat" zaczęła podnosić się w niej panika, jednak "pięćdziesiąt kilo" przy jej metrze siedemdziesięciu i "gluten, woda i powietrze" spowodowały, że zrozumiała, iż koleżanka jedynie się z niej nabija.
Ponownie spiorunowała ją spojrzeniem i fuknęła.
- Dzięki, że budzisz we mnie panikę. Zdradzę ci coś, nago wcale nie wyglądasz tak ładnie, jak ci się wydaje.
Spodziewała się, że jej słowa choć trochę uderzą we Friedę. Choć minimalnie.

- Hmm - zadumała się Frieda nad słowami koleżanki - Może jeszcze zmienisz zdanie. - Po tych słowach zaczęła rozpinać koszulę, guzik po guziku, odsłaniając piersi. W zakamarkach umysłu czaiła się pewna obawa, bo dobrze wiedziała jaka czeka ją za to kara. Ale mina Kaylee i jej słowa były tak zabawne, ich potyczka tak zajmująca, że Frieda nie mogła zrobić nic innego, jak tylko czerpać z tego jeszcze więcej przyjemności. A poza tym męczyło ją jak wielką kontrolę zdobyli nad nią terapeuci i Dyrektor ze swoimi idiotycznymi zasadami. Dawali jej ubrania, mówili jak ma je nosić, ile centymetrów skóry może odsłaniać. Przez większość czasu próbowali wmówić jej, że istnieje wstyd, że istnieją reguły tego świata, których nie powinna łamać dla dobra obyczajów. Dla Friedy te pojęcia były już abstrakcją, niczym więcej.

- Frieda! - Rzuciła się szybko, by zapiąć koszulę na jej piersiach. - Nie rób show, pan Zboczuszek jest już wystarczająco podniecony - szepnęła nerwowo, zerkając na nauczyciela, który zaciekawiony poruszeniem uniósł głowę znad gazety. - Wiesz, jak lubi azjatyckie dziunie, no. Chyba nie chcesz śnić mu się po nocach?

- Muminki nie potrafią się bawić! - krzyknęła z oburzeniem - A ty jesteś najbrzydszym, najgrubszym i najbardziej... najbardziej blond ze wszystkich zasranych trolli!
Wyrwała się i zaczęła zdzierać z siebie ubrania. Z koszuli odpadł guzik, potoczył się pod nogi osłupiałego nauczyciela, który po tylu latach pracy wciąż potrafił się dziwić. Frieda wrzasnęła, zabierając się za rozpinanie szerokich spodni. Lubiła od czasu do czasu podramatyzować.

Kaylee opadła na poduchy ukrywając twarz w dłoniach. Nie chciała widzieć tego, co się teraz stanie - nauczycieli wariujących przy Friedzie, ciekawskich par oczu, śmiechów, okrzyków, nagości i figury jak modelki Friedy... Mogła sobie wmawiać, że jest szczupła, że waży w porządku, ale... Ale widziała, że inne dziewczyny są dużo atrakcyjniejsze od niej, że mają idealne wcięcia w talii, płaski brzuch... Taak, Frieda miała rację. Była za gruba. Zaciskając oczy, wstała i wybiegła do do łazienki, by zmusić się do torsji.

W pokoju zrobiło się głośno. Kaylee pobiegła w siną dal, a Frieda widząc to poczuła się... winna. Czy to było dobre słowo, czy to właśnie w tej chwili ogarnęło nią od stóp do głów? Nie miała czasu przemyśleć tej sprawy, a tak właściwie to nie zależało jej tak bardzo na zidentyfikowaniu tego uczucia. Przez chwilę była wolna, a na plecach poczuła przyjemny chłód. W następnej sekundzie jednak znowu wszystko wróciło do normalności. Pani Milligan podbiegła do niej, zarzuciła na nią koc, pachnący waniliowymi papierosami. Friedzie łzy nabiegły do oczu. Nienawidziła wanilii. Nienawidziła papierosów. Magnolii Miligan również nie darzyła sympatią.
- Do pokoju, za mną, natychmiast. - Usłyszała. Nie miała ochoty się sprzeciwiać.

//Koniec aktu 1

Powróciwszy, usiadła na kanapie, podkulając nogi i opierając głowę o ramię. Jak przez mgłę widziała lecące w telewizji programy, słyszała przytłumione głosy i śmiechy. Powoli odpływała w ramiona Morfeusza.