Gabinet psychologa

Rozsiadł się w swoim fotelu, zakładając noga na nogę i lustrując swój gabinet. Wciąż czekał na kolejnego pacjenta, mając nadzieję, że ten nie spóźni się nawet o sekundkę. Hannibal nie znosił spóźnień, a już zwłaszcza, gdy przez to musiał skracać swoje przerwy. W sumie - nie znosił wszystkiego, co było nie tak, jak to zaplanował. Uwielbiał porządek, idealny ład świata, jakim go zaplanował.

Gdy jednak nikt nie przychodził, poderwał się z fotela i ruszył na szukanie jakiejś afery.

/zt

Otworzył drzwi do gabinetu, szarmanckim gestem przepuszczając Friedę pierwszą.
- Proszę, usiądź na fotelu. - Wskazał odpowiedni, po czym usiadł naprzeciw, założył noga na nogę i złożył palce w geście "rozumiem cię i wysłucham, więc otwórz się przede mną".

Frieda popatrzyła na psychologa, a potem na wskazany fotel. Milczała. Zegar w gabinecie odmierzał sekundy, a ona po prostu stała. W jej głowie wybuchały bomby atomowe, zrobiło jej się nagle zimno, następnie tak gorąco jakby wyszła z wanny wrzącej wody. Ta reakcja była jej dotychczas nieznana. Nagle! Przypomniała sobie o czymś co zrobiła tuż przed wyjściem do pokoju wspólnego. Zaraz, ile połknęła tych tabletek ze śmiesznie wyglądającej butelki? Dwie, czy trzy?
Sekundnik odmierzył 19 sekund, Frieda opadła na fotel, a koc obsunął się w nieco niefortunny sposób, odsłaniając zaróżowioną pierś.

Lecter, jakby się mogło wydawać, nie poderwał się by zakryć nagości dziewczyny, a kontemplował chwilę nad tykaniem zegara.
- Proszę, popraw koc, panno Burns - skarcił ją delikatnie. - Nie ładnie tak obnażać się przed psychologiem fizycznie, zamiast psychicznie. Możesz za to zacząć mi opowiadać skąd się wzięło twoje zamiłowanie do nagości.

Frieda spełniła prośbę. Jedną i drugą.
- To się wydarzyło pewnego maja, wie pan, tego zimnego maja, tak zimnee...eeeego - Frieda ujawniła swoje zamiłowanie do samogłosek - Bolał mnie ząb - ciągnęła.
Zamilkła na chwilę, zaskoczona dźwiękiem zegara, który zaczął wybijać pełną godzinę.
- A może ząb to tylko metafora? Może nie ma żadnych zębów, tylko zepsucie, zepsucie po stokroć, tysiąc razy zepsucie i tyle. Czy mówi się o ludziach, że są zepsuci. A może to chodziło o jedzenie? Jedzenie bywa zepsute?

- Bywa i ludzie, i jedzenie. Czasami nawet i to, i to zarazem. - Uśmiechnął się delikatnie, pocierając w zamyśleniu podbródek. Zmrużył oczy, a w kącikach pojawiły się kurze stopki. Otworzył usta, by po chwili je zamknąć, zwilżyć wargi i poprawić się na fotelu. - Powiedz mi, Friedo (mogę tak do ciebie mówić, prawda?), wierzysz w Boga?

- Bóg umarł, boga można tylko wspominać, od dawna w grobie leży, któż pobieży... - odpowiedziała Frieda, a od słów zakręciło się jej w głowie.
Mogłaby przysiąc, że w tej śmiesznej buteleczce był lek mniej groźny od samej witaminy c. Skąd więc to dziwne uczucie jakby składała się z piasku, wody i skręconych kiszek.
- Muminek musiał mi coś podrzucić!

Hannibal zignorował jednak słowa o kreskówkowym bohaterze i skupił się na pierwszej części wypowiedzi. W jego oczach złowrogo odbiło się światło lampy, a kąciki ust znów uniosły się ku górze.
- Więc... mówisz, że WCALE, ALE TO WCALE nie uważasz, że powinniśmy być nadzy, skoro takimi stworzył nas Bóg? Że skoro Adam i Ewa zaczęli się wstydzić swoich ciał dopiero po zjedzeniu jabłka, to ty, pozbawiona wstydu, wyzbyłaś się również grzechu pierworodnego?

- Nie wiesz co to nagość prawdziwa, nie wiesz co to wstyd, to nie istnieje, nie może istnieć, nigdy nie istniało! - krzyknęła, a głos przy ostatniej sylabie jakby się załamał. Sucho zrobiło jej się w gardle i wiedziała, że nie wyda z siebie już ani jednego słowa, dopóki nie napije się wody.
Wstała niezgrabnie z fotela, zachwiała się i nie postawiwszy choćby kroku pośpieszyła na spotkanie podłogi.

Przekrzywił głowę, obserwując jej poczynania. Czyżby coś zażyła? No, on jej leków żadnych nie dawał... jeszcze. A tak bardzo chciałby zobaczyć jak jego najnowsza terapia zadziała na Friedzie! Powstrzymał jednak swe żądze, zakasłał i upił wina z kieliszka stojącego na etażerce obok.
- Friedo, czyżbyś zażyła jakieś - niedozwolone na kampusie szkoły - środki?

Wybełkotała coś, próbując się podnieść, ale wszystkie mięśnie wydawały się odmawiać posłuszeństwa. Zabiję muminka, zabiję muminka, zabiję muminka, pomyślała Frieda w nagłej jasności umysłu, trwającej ledwie chwilę. Nie istniała inna możliwość - Kaylee musiała maczać palce w tej sprawie z tabletkami. O Friedze można było wiele powiedzieć, ale nie to, że bierze środku odurzające w środku tygodnia. Po narkotykach jej sny były tak przerażające...

Hannibal pochylił się i zaczął oglądać Friedę, sprawdzać jej puls, źrenice, reakcję na światło... Wszystko wskazywało na to, że była naćpana. Nie mogło to być jednak nic wielkiego, przynajmniej taką miał nadzieję. Zaczął ją jednak cucić, po czym - inwazyjnie - wsadził jej palce głęboko do gardła, wcześniej jednak wyprowadzając na korytarz, przed gabinet.

Frieda zwróciła to co tylko mogła, a nie było tego zbyt wiele. Rzadko pozwalała sobie na zjedzenie kolacji.

Hannibal skrzywił się i obrzucił Friedę zdegustowanym spojrzeniem, po czym przeszedł nad wymiocinami zrobił parę kroków i wszedł do łazienki (dwa metry dalej!), gdzie umył dłonie pod gorącą wodą.

Dziewczyna popatrzyła za nim, z trudnością przychodziło jej rozróżnienie sylwetki Lectera od otoczenia. Wszystko zlewało się w brunatną plamę, wirującą, okręcającą się wokół niej i wydającą przedziwne dźwięki. Serce wybijało rytm jeszcze dziwniejszy, jak gdyby wewnątrz jej klatki piersiowej stepował koń, arytmicznie, jakby pochodził ze środka afryki, z plemienia jeszcze nieodkrytego.
Frieda chciała położyć się i zginąć. Na środku korytarza, najlepiej z twarzą w tych wymiocinach, o tak, żeby się nie zmarnowały. Interwencja, jeśli można tak nazwać to co się wydarzyło, nie przyniosła żadnych efektów.

Zdjął marynarkę i podciągnął rękawy, po czym podszedł do dziewczyny. Delikatnie wziął ją na ręce i posadził na zimnych kafelkach łazienki, delikatnie cucąc zimną wodą. Nie do końca wiedział co robić, nie chciał przecież dzwonić po pogotowie, które zabrałoby mu genialny przedmiot badań.

Daisy wybierała się do internatu. Magnolia zatelefonowała do niej i z lekka bełkocząc zdała relacje z wydarzenia, które wcale nie było tak niespotykane jak mogło się wydawać. Zwłaszcza w tej szkole. Jako zarządca i prawa ręka dyrektora musiała ukarać uczniów biorących w tym udział.
Przechodząc koło gabinetu Hannibala Lectera ujrzała coś zaskakującego. Drzwi do pomieszczenia były otwarte, a na korytarzu przed wejściem malowniczo prezentowała się kałuża. Kałuża, której Daisy nie chciała identyfikować jako nic innego. Z łazienki nieopodal dobiegały niepokojące dźwięki.
- Doktorze - zagadnęła, stając na progu. Uniosła ze zdziwienia brwi, widząc jak Hannibal oblewa Friedę Burns wodą. Próbowała się nie roześmiać, ale wszystko co robił ten mężczyzna rozbawiało ją. Nie ważne co robił, mówił, pił, czy grał w tennisa stołowego. To ta twarz, pomyślała Daisy.

- O, panna Davidson. Pomoże mi pani? Właśnie uczennica znalazła się w stanie nirwany po zażyciu jakiś leków. Nie wiem jakich, musiała je wziąć już wcześniej - pospieszył z wytłumaczeniem, uśmiechając się delikatnie. Nie przepadał za tą kobietą, zupełnie nie widziała w nim potęgi, siły, podważała często jego autorytet. Czasem jednak nie było wyboru i musiał poprosić kogoś o pomoc - ot tak, dla zachowania pozoru.

- Leki? - zdziwiła się Daisy. Dobrze znała Friedę, czasami wydawało jej się, że bardziej niż samą siebie. Nie spodziewała się nigdy zobaczyć uczennicy w takim stanie.
Kobieta zastanowiła się nad możliwościami działania.
- Nie możemy zadzwonić po pogotowie, dyrektor nie byłby zadowolony, wolę nie narażać Friedy na konsekwencje. - Przykucnęła przy dziewczynie. Sprawdziła puls, reakcję źrenic. Poklepała ją po policzkach, próbując ocucić, a jedyną reakcją było ciche mruknięcie.
- Zabierzemy ją do gabinetu pielęgniarki.

Zacisnął zęby. Przecież to samo zrobił chwilę wcześniej! Przytaknął jednak, unosząc dziewczynę i niosąc ją do pokoju pielęgniarki. Doprawdy, czy za każdym razem jak się widzieli, musiała podważać jego kompetencje? Miał nadzieję, że jakaś sposobność pozwoli, że upiecze dwie pieczenie na jednym ogniu i pozbędzie się problemu.


//zt

Daisy ruszyła za nim. Nie była zbyt zadowolona z obrotu sprawy. Na wieczór zaplanowała przyjemną kolację z dyrektorem, którą prawdopodobnie będzie musiała przełożyć. Nie dość, że Frieda zrobiła to co zrobiła, to jeszcze donoszono jej o równie bezsensownej sytuacji w toalecie. Dlaczego uczniowie nie mogliby chociaż na jeden dzień zapomnieć o swoich obrzydliwych problemach i nie robić nic irytująco problematycznego?, pomyślała.

/Koniec, kurtyna w dół

Frieda stanęła przed drzwiami gabinetu psychologa dziesięć minut przed czasem. Wyglądała świeżo jak grudniowy poranek w post-apokaliptycznym świecie. Oczy miała podkrążone, nie zadała sobie trudu zamaskowania tego w jakikolwiek sposób.
Zapukała trzy razy i zamarła w oczekiwaniu na odpowiedź.

Minęła chwila, Hannibal musiał dopiąć marynarkę i dopiero wtedy otworzył jej drzwi.
- Friedo, zapraszam. - Rozchylił wrota do swojego królestwa i uśmiechnął się ciepło. Na tyle ciepło, na ile potrafił. - Miejsce to, co zawsze. Może wina? - spytał, choć wcale nie powinien proponować tego uczniom. Chciał jakoś jednak rozluźnić dziewczynę, otworzyć ją do mówienia.

- Nie, dziękuję. - Usiadła, splotła dłonie na kolanie i rozejrzała po wnętrzu. Trzeba było przyznać, że Hannibal Lecter miał gust.