Gabinet psychologa

Gdyby powiedziała to na głos, stałaby się jego ulubienicą. Uwielbiał być chwalony, więc często kucharzył dla większego grona, by potem słuchać pochwał pod adresem jego cielęciny, wołowiny, czy innego mięsa.
Usiadł naprzeciw niej, uprzednio rozpinając marynarkę i uśmiechnął się delikatnie.
- To jak, Friedo? Chcesz tego, czy przyszłaś, bo cię zmusiłem?

- Byłam, wciąż jestem, pana ciekawa. To moja jedyna motywacja - odpowiedziała Frieda. Nie uśmiechała się, nie miała na to ani siły, ani ochoty.
- Słyszałam, że podobnie jak pani Davidson, leczy pan tylko wybranych przez siebie uczniów. To prawda? - spytała.

Uśmiechnął się delikatnie.
- Prawda, prawda. Jestem dość wybredny i tylko w niektórych osobach widzę potencjał. Niemniej poznaję wszystkich uczniów i dopiero z nich dokonuję... selekcji. Sądzę, że pani Davidson działa na trochę innych zasadach - dodał, nieco zgryźliwym tonem. Jak bardzo nienawidził być do niej porównywany, wiedział tylko on sam.

-W tym jesteśmy podobni. Ja również tylko w niektórych osobach widzę potencjał - odpowiedziała Frieda, zmuszając się do uśmiechu. Nie uszła jej uwadze zmiana w głosie Hannibala, kiedy mówił o Daisy. Zanotowała to w myślach. Choć była zmęczona po wydarzeniach poprzedniego wieczora, w głowie układała plan tego spotkania. Nie mogła przewidzieć zachowania mężczyzny, ale była w stanie swoimi odpowiedziami pokierować go tam gdzie było jej najwygodniej. Lecter z łatwością mógłby ją rozszyfrować, na co Frieda po cichu liczyła. Lubiła sytuacje, gdy gracze zdawali sobie sprawę z toczącej się rozgrywki.

- A widzisz potencjał we mnie? Chcesz, by inni widzieli potencjał w tobie? - Uśmiechnął się, opierając o podbródek. Miał nadzieję, że rozmowa potoczy się w ciekawym kierunku. Tak ciekawym, jak sobie zaplanował, dostrzegając "to coś" w dziewczynie tamtego dnia.

- Nie wiem czy mówiąc potencjał, mamy na myśli to samo. Na razie jedyne co widzę, to potencjalnie dobrą zabawę, ale z każdym kolejnym pana pytaniem... Cóż, zabawa bywa wyczerpująca. - Frieda spojrzała Lecterowi w oczy.
- Nie obrazi się pan, jeśli zadam jeszcze jedno pytanie? - Dla dziewczyny odpowiedź nie miała większego znaczenia. - Dlaczego wybrał pan na miejsce swoich praktyk tę szkołę?

Zamyślił się na chwilę i potarł podbródek.
- Wydaje mi się, że dlatego, iż uwielbiam ciężkie przypadki. - Spojrzał jej prosto w twarz. - Mogę być z tobą szczery, Friedo? Uwielbiam zabawy w glinie. Uwielbiam lepić, tworzyć. Lubię być czasami jak Bóg, być zdolnym do stworzenia człowieka z niekształtnej kupy gliny. Nadawać ludziom ludzki kształt. A mówią, że z młodzież jest najbardziej podatna na wpływy.

Frieda westchnęła. Powstrzymała się od dobitniejszych gestów.
- Młodzież jest głupia, a przez to są materiałem nie stanowiącym żadnego wyzwania. Glina to surowiec amatorów i ludzi z wyobraźnią kozy zsuwającej się ze zbocza. Spodziewałam się po panu większych ambicji. Stąd moje pytanie, człowiek o pana renomie... - Nie dokończyła myśli. Zbyt znudziła ją odpowiedź Lectera i jego twarz wyrażająca mniej emocji, niż odkurzacz Henry.

- Wiesz Friedo, czasami przychodzi dzień, kiedy trzeba zrezygnować z górnolotnych planów. Widzisz, że twoje dokonania są złe, nieprzyzwoite, bądź, że po prostu nie osiągnęłaś tego co chciałaś, a wręcz zniszczyłaś ukochane... Wtedy wycofujesz się i zaczynasz od drobiazgów - od amatorskiej gliny, kolażu a nawet papier-mache. Potem stopniowo zmieniasz swoje surowce na coraz bardziej zaawansowane i powoli, krok po kroku, odkrywasz, że znów jesteś zdolny do wielkich czynów. Czynów tak wielkich, że nikt na świecie prócz ciebie nie może zrozumieć ich wielkości - dodał, oddając się na chwilę bolesnym wspomnieniom.

Dziewczyna nic nie odpowiedziała. Utrzymywała z Hannibalem kontakt wzrokowy, analizując każde jego słowo, sposób w jaki się wypowiadał, gesty, które temu towarzyszyły. Wszystko mogła wykorzystać przeciwko niemu, nie ważne jak mało znaczące wydawało się teraz,w przyszłości nawet skurcz mięśnia mógł decydować o przewadze. Frieda nie wiedziała jeszcze jak daleko będzie mogła się posunąć w stosunkach z Lecterem, ale jedno było pewne - nie miała zamiaru poddawać się terapii, dyskutować o teoriach Freuda czy innego Maslowa. Od tego miała Daisy Davidson, ze swoimi idiotycznymi przekonaniami i przeświadczeniem o własnej wyjątkowości.

- Dobrze, nie mówmy już o mnie Friedo. Przyszliśmy tu, by wyjaśnić ci, czemu nagość jest źle postrzegana przez ludzi. Nie mówię, że to złe samo w sobie, w sumie pochwalam twoją zdolność do dosłownego otwierania się na ludzi, sam chciałbym być na tyle odważny, by odkryć przed ludźmi swoją psychikę i pragnienia. Wiem jednak, że ludzie mogą ich nie zaakceptować. Nie zrozumieć. Są za mali, by zrozumieć moją wielkość w tym temacie. Z tobą jest to samo. To TY musisz zaakceptować obecny stan rzeczy i pogodzić się z tym, że ludzie mogą cię nie zrozumieć.

- Tak, tak, tak. Hmm... Rozumiem, akceptuję, mam z tym sporo zabawy. No i przyjemności nieco innej natury - zaśmiała się. - Lepiej będzie jeśli wyjaśni pan swoją niechęć do pani Davidson. To jest dopiero temat do rozmów. - Frieda z uprzejmym uśmiechem oczekiwała na odpowiedź.

- Równie dobrze ty możesz mi powiedzieć, za co ty tak ją lubisz - odbił piłeczkę, uśmiechając się. - Czyżby ci kogoś przypominała? A może po prostu dostarcza ci tej samej rozrywki co inni?

- Daisy jest rozkoszna, zwłaszcza gdy wypluwa z siebie słowa. Wiele się od niej nauczyłam - stwierdziła.
Rozpięła guzik przy kołnierzyku. Z przedmiotami przy szyi czuła jakby się dusiła, jakby materia nieożywiona chciała skraść jej oddech. Nigdy nie nosiła naszyjników, golfów, a do wkładania tych obrzydliwych koszul była zmuszana przez połowę pracowników szkoły. Codziennie rano przychodzili do jej pokoju i wybierali w co ma się ubrać. Było to w pewnym stopniu niepokojące, jako że Frieda nie widziała w tym za wiele sensu.

- Doprawdy, sama słodycz - stwierdził kąśliwie, unosząc brwi. - Czyżby nauczyła cię tego wypluwania słów? A może innych rzeczy, jak wnikliwych analiz, które donikąd nie prowadzą?
Upił kolejny łyk wina, uśmiechając się delikatnie do Friedy.

Odwzajemniła uśmiech.
- Och, Daisy ma wiele do przekazania, zwłaszcza w sprawach wykraczających dalece poza akademicki zakres materiału. Jeszcze niedawno pracowała jako nauczycielka literatury w szkole dla dziewcząt w Szwajcarii, ale dyrekcji nie odpowiadało w jaki sposób opiekowała się uczennicami i postanowili się jej pozbyć. Na szczęście dla nas.

Uniósł brew, zastanawiając się, cóż to za sztuk uczyła młode Szwajcarki i jak się nimi opiekowała.
- Chcesz mi opowiedzieć o tym? Zaintrygowałaś mnie, jestem wręcz oszołomiony! Nie miałem pojęcia, że moja cenna dla szkoły koleżanka po fachu mogła mieć podobne zmagania jak ja. Wiesz, mnie też odesłali z poprzedniej pracy, nie do końca godząc się z moim podejściem.

- Sądzę, że Daisy ma większe kompetencje do opowiadania o swoim życiu. Powinien pan zaprosić ją na kawę, herbatę, zbliżyć trochę, a wtedy zapewne sama odsłoni co nieco ze swojej przeszłości. Na pewno nie uzna pan tego za stracony czas, gwarantuję - posłała w jego stronę czarujący uśmiech. Powoli zaczynała odczuwać ból w mięśniach twarzy od tej niewiarygodnej ilości uśmiechów, grymasów, niewiarygodnie wyczerpujących mimicznych spektakli.

Dziewczyna miała rację. Uśmiechnął się też, przytakując.
- Tak też zrobię, w swoim czasie, Friedo. Tymczasem zajmijmy się tobą. Jak postrzegasz swoje umiłowanie do nagości? Dlaczego odnajdujesz w tym tyle przyjemności?

- Jak pan postrzega swoje zamiłowanie do mojej nagości? Dlaczego odnajdujesz w tym tyle przyjemności, hmmm? - Uniosła jedną brew do góry.
- Doprawdy, doprawdy, doprawdy... Pana perwersje nadają się na film, na terapię, na stos, na stos, na stos.